Οι streetpanthers ξεκινήσαμε από τη Θεσσαλονίκη στα τέλη του 2006 αλλά επεκταθήκαμε γρήγορα σε πολλά αστικά κέντρα. Κοινή διαπίστωση όλων μας ήταν ότι η ζωή των πεζών στην πόλη είχε φτάσει στο απροχώρητο. Έτσι, αποφασίσαμε "με πόνο καρδιάς" ότι:
- Δεν αρκούσε να τσατιζόμαστε βλέποντας τους παράνομα παρκαρισμένους πάνω σε πεζοδρόμια, διαβάσεις και πεζόδρομους.
- Δεν αρκούσε να φοβόμαστε όταν μας κυνηγούσαν τα μηχανάκια ακόμα και πάνω στα πεζοδρόμια.
- Δεν αρκούσε να κοιτάζουμε ανήμποροι όταν αυτοκίνητα και μηχανές έκαναν σιγά-σιγά κατάληψη στο μοναδικό χώρο περιπάτου, το πλακόστρωτο της νέας παραλίας.
Δεν αρκούμασταν να περιμένουμε πότε η πολιτεία –το κράτος, ο δήμος, η αστυνομία– θα ξυπνούσαν. Καταλάβαμε πως με τα "θα-θα" θα φτάναμε να γεράσουμε και ακόμα θα περιμέναμε τα πράγματα να διορθωθούν. Έπρεπε να κάνουμε κάτι.
Ο ακτιβισμός έχει το κόστος του. Τίποτα δεν αλλάζει αν δεν συγκρουστούμε με τα κατεστημένα: τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς μας (καβάλα πάνΆ στην εκκλησιά, καβάλα περπατάνε), το βόλεμά μας (να κάνω εγώ τη δουλειά μου κι ας πάνε στο διά*** όλοι οι άλλοι), την αδιαφορία μας (εγώ θα σώσω τον κόσμο
ΓιΆ αυτό αναλάβαμε δράση. Τέρμα η ανοχή και τα παρακάλια. Όποιος δεν συμμορφώνεται, να πληρώνει το τίμημα επιτόπου. Μπορεί να ακούγεται σαν “να παίρνουμε το νόμο στα χέρια μας” αλλά επιτέλους κάποιος πρέπει να αντιδράσει. Και μην ξεχνάτε: οι παράνομοι έκαναν πρώτοι την αρχή!
Δείγμα απο τα αυτοκόλλητα τους :
