ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΡΩΗΝ ΥΦ/ΥΠ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ κ. ΠΕΤΡΟΥ ΤΑΤΟΥΛΗ

[Κων/νος]

O πρώην υφυπουργός, ιδιαίτερα αιχμη-ρός προς την ηγεσία του υπουργείου Ανάπτυξης, κάνει λόγο για «φοβική συμπεριφορά απέναντι στα συντεχνιακά συμφέροντα», δηλώνει εναντίον της διατίμησης
και υπέρ της άποψης να ανοίξει το θέμα με τα κλειστά επαγγέλματα.

¦ Εννέα μήνες μετά τη δεύτερη εκλογική νίκη της ΝΔ υπάρχει εντύπωση ότι η κυβέρνηση τα πάει καλά στα μεγάλα εθνικά θέματα και δυσκολεύεται στα ζητήματα τη καθημερινότητας...

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τη διάκριση που κάνετε. Με ποια λογική τα καθημερινά θέματα δεν είναι «μεγάλα θέματα»; H διακυβέρνηση μιας χώρας κρίνεται κατεξοχήν από τα ζητήματα που άπτονται της καθημερινότητας
του πολίτη και, στη σημερινή εποχή, ασφα- λώς στα αποτελέ- σματα στο μείζονος σημασίας τομέα της οικονομί-
ας. Θέλω να είμαι απόλυτα ξεκάθαρος.

¦ Δηλαδή;

Δεν είμαι από εκείνους που εθελοτυφλούν, υποστηρίζοντας ότι «έξω τα πάμε καλά, μέσα έχουμε προβλήματα». Θεωρώ το επιχείρημα αυτό σαθρό και αλλοθικό για την αδυναμία, την αναποτελεσματικότητα και την αναποφασιστικότητα της εκάστοτε εξουσίας. Oσον αφορά την κυβέρνηση, έχω κατ επανάληψη τονίσει ότι η
κυβέρνηση δεν έχει να φοβάται κανέναν (ούτε ενδεχόμενη ανάκαμψη του ΠΑΣOΚ ούτε την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ ούτε πολύ περισσότερο τη διαφωνία στο εσωτερικό της), παρά μόνον την καθημερινότητα του Ελληνα, που γίνεται ολοένα και δυσκολότερη.Το λάθος πρόβλημα

¦ Ναι, αλλά για την ακρίβεια τι έχετε να πείτε; Είναι σωστά τα μέτρα της κυβέρνησης;

Στο θέμα της ακρίβειας λοιπόν. Το ζήτημα δεν είναι να εφευρίσκουμε ορολογίες για να δι-
καιολογηθούμε τρόπον τινά για την κατάσταση. Το πρόβλημα δεν είναι ο «εισαγόμενος πληθωρισμός». Δεν υπάρχει στο λεξικό της ελεύθερης αγοράς ο όρος αυτός, παρά μόνον όταν μιλούσαμε στο παρελθόν για εθνικές οικονομίες. Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στην Ελλάδα συχνά προσπαθούμε να λύσουμε το λάθος
πρόβλημα. Επικεντρωνόμαστε στο σύμπτωμα και όχι στη θεραπεία της νόσου. Διαφωνώ κάθετα τόσο με τη λογική της διατίμησης όσο και με τον έλεγχο των τιμών παραγωγού.

¦ Για ποιο λόγο;

Το υπουργείο Ανάπτυξης αυτήν τη στιγμή, ευρισκόμενο μπροστά σε μια κρίση προσπαθεί να αντεπεξέλθει στο επικοινωνιακό κυρίως επίπεδο, με σπασμωδικά μέτρα, ενώ γνωρίζει πολύ καλά -θέλω να πιστεύω- ότι η λύση δεν κρύβεται στον έλεγχο της αγοράς ούτε στον περιορισμό του ανταγωνισμού, αλλά ακριβώς στο αντίθετο: στην έλλειψη ανταγωνισμού. Δεν μπορούμε να ανακαλύπτουμε κάθε φορά την ίδια ιστορία με τα καρτέλ, παραμονές εορτών, και μετά να σφυρίζουμε αδιάφορα. Αλλο παράδειγμα και αρκετά επίκαιρο: τα κλειστά επαγγέλματα που προσθέτουν κόστος στην αγορά. Το είδαμε στην περίπτωση των βυτιοφόρων αυτοκινήτων και την επιβάρυνση στη τελική τιμή του πετρελαίου. Τι κάνουμε, λοιπόν, εμείς για να εκσυγχρονίσουμε επί της ου-
σίας τον αγροτικό τομέα; Ποια η θέση μας για τα κλειστά επαγγέλματα; Νομίζω ότι η φοβική μας συμπεριφορά να σταθούμε απέναντι στα συντεχνιακά συμφέροντα, μακροπρόθεσμα θα αποβείεις βάρος μας. Και τότε, οι επικοινωνισμοί τύπου Κουλούρη δε θα πείθουν πλέον κανέναν. Ας μη γελιόμαστε. Το πρόβλημα δεν είναι ο φιλελευθερισμός, αλλά η έλλειψη ανταγωνισμού. Νομίζω πως πρέπει να σοβαρευτούμε. Η ασθένεια δεν είναι το ύψος των τιμών, αλλά οι αγκυλώσεις της ελληνικής οικονομίας που τις οδήγησαν εκεί. Δεκάδες προστατευτισμοί που προσθέτουν κόστος στα προϊόντα και «μαύρο χρήμα» στην αγορά. Το σκάνδαλο Siemens

¦ Τι λέτε για το σκάνδαλο Siemens; Θα πλήξει όλο το πολιτικό σύστημα;

Ημουν από τους πρώτους που εντόπισα την κρισιμότητα του ζητήματος σε σχετική αρθρογραφία μου. Αναγκάστηκα να επανέλθω και μέσω του προσωπικού μου blog, διότι θεωρώ ότι η κατάσταση είναι ιδιαίτερα κρίσιμη και αν δεν επέλθει ούτε εδώ η κάθαρση, είναι ικανή αυτή η υπόθεση να διαλύσει το πολιτικό σύστημα. Θεωρώ, δε, εξαιρετικά επικίνδυνο το γεγονός ότι διακινούνται προσβλητικά σχόλια του τύπου «άλλοι έφαγαν τα πολλά...», «παντού συμβαίνουν αυτά», «όλοι το ίδιο θα έκαναν».. Αυτά είναι τακτικές άλλης εποχής, άλλων κυβερνήσεων, όπου οι συμψηφισμοί είχαν ακόμη απήχηση.

¦ Τι εννοείτε;

Εμμένω κατηγορηματικά στην άποψη ότι όλοι όσοι εμπλέκονται στη συγκεκριμένη υπόθεση, οφείλουν να απομακρυνθούν και να επιτρέψουν στη Δικαιοσύνη να επιτελέσει το ρόλο της απρόσκοπτα δίχως το βάρος που δημιουργούν τα πολιτικά ονόματα και οι υψηλές τουςδιασυνδέσεις. Επαναλαμβάνω ότι για εμάς τους πολιτικούς ισχύει το τεκμήριο της πολιτικής ενοχής και όχι το τεκμήριο της αθωότητας. Η κοινωνία χρειάζεται κανόνες και αυτοί πρέπει να τηρούνται αυστηρότερα στα δημόσια πρόσωπα, διότι αυτά λειτουργούν παραδειγματικά. Αλλιώς δημιουργούνται συνθήκες απαξίωσης προς το πολιτικό σύστημα και στους θεσμούς, κατάσταση που δυστυχώς βιώνουμε έντονα στις μέρες μας και όλοι προφανώς ξέρουμε τους λόγους.