Το όνειρο του νεοέλληνα για την απόκτηση ιδιόκτητης στέγης απέκτησε σάρκα και οστά με τη μείωση των επιτοκίων τα τελευταία χρόνια. Το όνειρο όμως γρήγορα έγινε εφιάλτης για χιλιάδες οικογενειών.
Η ευκολία με την οποία τα τραπεζικά γκισέ χορηγούσαν δάνεια είτε στεγαστικά είτε καταναλωτικά (λόγω και του ξέφρενου ανταγωνισμού μεταξύ των πιστωτικών ιδρυμάτων) οδήγησε γρήγορα στη “φούσκα” του υπερδανεισμού. Κι όταν η φούσκα έσπασε, βρέθηκαν 120.000 περίπου έλληνες δανειολήπτες στην τραγική θέση να μην μπορούν να πληρώνουν τις δόσεις τους. Το θέμα δεν αφορά μόνο τις τράπεζες ή μόνο τους πολίτες που έχουν δανειστεί. Το θέμα αφορά την πολιτεία, που οφείλει να θέσει αυστηρούς κανόνες στην καταναλωτική πίστη, προκειμένου να περιοριστεί το -έως και μακάβριο- θέαμα των πλειστηριασμών που το 2007 ξεπέρασαν τους 100.000! Εκτός κι αν θέλουμε μία κοινωνία μίζερη, που να σκύβει το κεφάλι σε όλα τα μείζονα, καθώς το μόνο της μέλημα θα είναι πώς θα πληρώσει τη μηνιαία δόση στην τράπεζα.