Αϊ σιχτίρ Άγιε Βαλεντίνε

[ilias]

Αυτή την υστερία που πιάνει τις γυναίκες κάθε Φλεβάρη, δεν την καταλαβαίνω. Τις ενδιαφέρει πολύ περισσότερο να νιώσουν, έστω κι αν εμείς υποκρινόμαστε, ότι τις αγαπάμε αυτή τη συγκεκριμένη μέρα (και να το δείξουμε βάζοντας το χέρι στην τσέπη βαθιά, πολύ βαθιά) παρά όλο τον υπόλοιπο καιρό.

Πάρε ένα απλό παράδειγμα: στις 13 Φεβρουαρίου έχετε σφαχτεί και έχετε ανταλλάξει λόγια βαριά, αλλά στις 14 εκείνη απαιτεί όλα να είναι μέλι γάλα και φυσικά να γίνουν κατά γράμμα όλα όσα απαιτεί η μέρα για τα οποία έχει φροντίσει να ενημερωθείς μέσω μιας φίλης της (άσχετα, αν θα κάνει την έκπληκτη όταν θα δει τι «σκέφτηκες» να της ετοιμάσεις).

Οι γυναίκες αδυνατούν να καταλάβουν ότι εμείς οι άντρες έχουν με τον ρομαντισμό μία σχέση μίσους και τις πολλές τις ζουζουνομαμουνιές δεν τις σηκώνουμε. Είναι απίστευτα γελοίο να κάθεται κανείς και να οργανώνει ένα βράδυ «αγάπης», ένα βράδυ που πρέπει να είμαστε ντυμένοι καλά, πρέπει να έχουμε πάρει τουλάχιστον λουλούδια, πρέπει να τις μιλάμε ρομαντικά και πρέπει να κάνουμε έρωτα γιατί το απαιτεί η μέρα.

Και φυσικά μην τολμήσεις και περάσεις τη μέρα στο ντούκου, γιατί έχεις να φας γκρίνια για τους επόμενους πέντε κωλοβαλεντίνους τουλάχιστον, αν είστε ακόμα μαζί. Γιατί εγώ βίωνα τους περισσότερους χωρισμούς μου περί τα τέλη Φεβρουαρίου και δεν καταλάβαινα γιατί. Τελικά, δεν ήθελε και πολύ σκέψη. Αντιλήφθηκα πόσο μαλάκας ήμουν και αποφάσισα πως στις επόμενες κοινωνικές μου επαφές θα συστήνομαι διαφορετικά, π.χ. Χαίρω πολύ Φούφουτος, σιχαίνομαι τον Άγιο Βαλεντίνο. Έτσι, για να ξέρουμε από την αρχή που βαδίζουμε.

Οι άντρες δεν είναι σνομπ με τον έρωτα και τον ρομαντισμό, τουναντίον, όταν νιώθουν κάτι το δείχνουν. Και λουλούδια θα προσφέρουν και κεριά θα ανάψουν και θα μαγειρέψουν αν χρειαστεί και την αγκαλιά τους θα ανοίξουν οποιαδήποτε άλλη μέρα εκτός από τις 14 Φλεβάρη, που σημαίνει ότι αυτό θα γίνει όποτε το θέλουν εκείνοι και όχι όταν το αποφασίζει κάποιος άλλος γι’ αυτούς, οπότε... αϊ σιχτίρ Άγιε Βαλεντίνε!