Η δημιουργική φυσική δραστηριότητα ένα χρόνο πριν από μία διάγνωση καρκίνου του μαστού φαίνεται πως έχει θετική επίδραση... στην πρόγνωση για την εξέλιξη της κατάστασης, ιδιαίτερα, σε μία νέα γυναίκα που συμβαίνει να είναι υπέρβαρη ή παχύσαρκη όταν διαγνωστεί ο καρκίνος.
Στο συμπέρασμα αυτό κατέληξε μια νέα αμερικανική μελέτη που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση «Cancer».
«Βρήκαμε μια ωφέλιμη επίδραση στην επιβίωση από την άσκηση, που έγινε ένα χρόνο πριν από τη διάγνωση και ειδικότερα στις γυναίκες που ήταν υπέρβαρες ή παχύσαρκες την περίοδο που διαγνώστηκε ο καρκίνος του μαστού» τόνισε η επικεφαλής των ερευνητών δρ Πέιτζ Αμπραάμσον από το Κέντρο Έρευνας Καρκίνου του Σιάτλ.
«Μολονότι τα ποσοστά επιβίωσης βελτιώνονται εν γένει στον καρκίνο του μαστού λόγω της ταχύτερης διάγνωσης και των καλύτερων θεραπειών όλοι θέλουν να γνωρίζουν με ποιο τρόπο μπορούν οι ίδιοι κάνουν κάτι που να βοηθήσει στην επιβίωσή τους» επεσήμανε η ίδια.
Για να διερευνήσουν το ζήτημα η δρ Αμπραάμσον και οι συνεργάτες της εξέτασαν την επίδραση της άσκησης πριν από τη διάγνωση και τα ποσοστά επιβίωσης σε 1264 γυναίκες ηλικίας από 20 έως 54 ετών, στις οποίες είχε διαγνωστεί καρκίνος στο διάστημα μεταξύ του 1990 και 1992.
Μερικούς μήνες μετά τη διάγνωση οι ερευνητές ρώτησαν τις γυναίκες για τη συχνότητα , την ένταση και τη διάρκεια της φυσικής τους δραστηριότητας στην ηλικία των 13 και 20 ετών καθώς και 12 μήνες πριν από τη διάγνωση του καρκίνου του μαστού.
Διακόσιες ενενήντα γυναίκες πέθαναν στο διάστημα των 8 με 10 ετών που τις παρακολουθούσαν οι ερευνητές και η ανάλυση των δεδομένων έδειξε ότι εκείνες με τη χαμηλότερα επίπεδα φυσικής δραστηριότητας είχαν και τα χαμηλότερα ποσοστά επιβίωσης.
Βρέθηκε ακόμη ότι οι γυναίκες που γυμνάζονταν ένα χρόνο πριν από τη διάγνωση είχαν μειωμένο κατά 22% κίνδυνο θανάτου σε σύγκριση με αυτές που γυμνάζονταν ελάχιστα.
Μάλιστα η μείωση του κινδύνου ήταν 30% για τις γυναίκες που ήταν υπέρβαρες ή παχύσαρκες όταν έγινε η διάγνωση. Ωστόσο, δεν υπήρξε αξιοσημείωτη διαφορά ή επίδραση από την άσκηση στις ηλικίες των 13 και 20 ετών, ούτε σε όσες γυναίκες είχαν κανονικό ή λιγότερο του κανονικού βάρος την περίοδο διάγνωσης του καρκίνου του μαστού.
«Αν μελλοντικές μελέτες επιβεβαιώσουν ότι η φυσική δραστηριότητα βελτιώνει τα ποσοστά επιβίωσης στις γυναίκες με καρκίνο του μαστού, τότε θα πρέπει να καταρτιστούν προγράμματα και πολιτικές που να προωθούν την άσκηση και να υιοθετηθούν με σκοπό την αύξηση του χρόνου και των ποσοστών επιβίωσης» κατέληξε η δρ Αμπραάμσον.